فیلمی درگونه وحشت که از معدود تولیدات مشترک سینمای ایران در حوزه بین الملل محسوب می گردد. آهاری در اولین فیلم سینمایی کارنامه اش به سراغ ساخت یک درام روانشناسانه رفته است و بنا است از طریق قرار دادن کاراکترهای فیلم در موقعیت های ناگزیر شاهد واکنش آنها به مجوعه ای از اتفاقات باشیم. فیلم از نظر فیلمنامه با کاستی هایی در پرداخت چنین شرایطی روبه رو می شود و در حوزه عناصر منطق روایی که می بایست در جهت اقناع ذهنی مخاطب حرکت کند خلاهایی را بر جای می گذارد
که نتیجه اش رویارویی بیننده با مجموعه ای از اتفاقاتی است که با هدف تحریک احساسات تماشاگر و ایجاد التهاب او چون رشته ای مسلسل وار طراحی و اجرا گردیده اند و همین ضعف، قصه را در دام یک تسلسل گرفتار می کند که در پاره ای از قسمت ها جز ابهام نتیجه ای را به دنبال ندارد. اما از جهت ساختاری فیلم از دوجنبه حائز نکاتی قابل بحث است:
پرداختن به چنین گونه ای در سینمای ایران همیشه با محدودیت هایی همراه بوده است و این خود می تواند به عنوان یک حرکت رو به جلو دست کم از نظر انتخاب سوژه واجد اهمیت باشد. در وهله دوم فیلم در پرداخت عناصر سینمایی بیش و کم در جهت درستی گام بر می دارد به نحوی که می توان فیلمبرداری و به ویژه نورپردازی اثر را جزء نقاط قوت آن به حساب آورد.
در مجموع این فیلم نیز به عنوان یکی ازتجربیات تازه در مسیری کم تر آزموده شده؛ می تواند آغاز گر ساخت آثاری باشد که کم ترین نتیجه اش ایجاد تنوع ژانر در میان انبوده تولیدات یکنواخت سال های پیشین سینمای ایران است؛ آن هم ازطرف یک کارگردان جوان در اولین ساخته اش !
فیلمی درگونه وحشت که از معدود تولیدات مشترک سینمای ایران در حوزه بین الملل محسوب می گردد. آهاری در اولین فیلم سینمایی کارنامه اش به سراغ ساخت یک درام روانشناسانه رفته است و بنا است از طریق قرار دادن کاراکترهای فیلم در موقعیت های ناگزیر شاهد واکنش آنها به مجوعه ای از اتفاقات باشیم. فیلم از نظر فیلمنامه با کاستی هایی در پرداخت چنین شرایطی روبه رو می شود و در حوزه عناصر منطق روایی که می بایست در جهت اقناع ذهنی مخاطب حرکت کند خلاهایی را بر جای می گذارد
که نتیجه اش رویارویی بیننده با مجموعه ای از اتفاقاتی است که با هدف تحریک احساسات تماشاگر و ایجاد التهاب او چون رشته ای مسلسل وار طراحی و اجرا گردیده اند و همین ضعف، قصه را در دام یک تسلسل گرفتار می کند که در پاره ای از قسمت ها جز ابهام نتیجه ای را به دنبال ندارد. اما از جهت ساختاری فیلم از دوجنبه حائز نکاتی قابل بحث است:
پرداختن به چنین گونه ای در سینمای ایران همیشه با محدودیت هایی همراه بوده است و این خود می تواند به عنوان یک حرکت رو به جلو دست کم از نظر انتخاب سوژه واجد اهمیت باشد. در وهله دوم فیلم در پرداخت عناصر سینمایی بیش و کم در جهت درستی گام بر می دارد به نحوی که می توان فیلمبرداری و به ویژه نورپردازی اثر را جزء نقاط قوت آن به حساب آورد.
همچنین است بهره گیری از طراحی و ترکیب صدا و موسیقی که با نت هایی با ضرباهنگ بالا در ایجاد فضای تعلیق و دلهره نقش به سزایی ایفا نموده اند.
در مجموع این فیلم نیز به عنوان یکی ازتجربیات تازه در مسیری کم تر آزموده شده؛ می تواند آغاز گر ساخت آثاری باشد که کم ترین نتیجه اش ایجاد تنوع ژانر در میان انبوده تولیدات یکنواخت سال های پیشین سینمای ایران است؛ آن هم ازطرف یک کارگردان جوان در اولین ساخته اش !